Ποιος το δημιούργησε;
Το έχτισε με χίλιες δυο στερήσεις η γενιά των γονιών περιμένοντας η επόμενη γενιά να πάει να μείνει στον όροφο της νομιμοποιημένης σοφίτας ή του ξεμπαζωμένου υπογείου ή του διαμερίσματος που δόθηκε στους οικοπεδούχους μετά την αντιπαροχή. Αδιαφορώντας εσκεμμένα για το ενδεχόμενο το πολυαγαπημένο τους παιδί όταν μεγαλώσει να φτιάξει την οικογενειακή του έδρα σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, ή εστω της Ελλάδας, ή έστω της πόλης οι γονείς συμπέραναν ότι "όταν το παιδί μεγαλώσει θα μείνει από πάνω μας".
Αισθητική... δεν είναι φίλος
Το συγκεκριμένο οικογενειακό κτίσμα είναι άσχημο γιατί συνήθως είναι και παράνομο. Ξεφυτρώνει σαν μανιτάρι ανάμεσα στα υπόλοιπα ημινόμιμα σπιτάκια της περιοχής καθώς έχει παραβιάσει το νόμιμο ύψος ή τον ακάλυπτο κόβοντας από 'δω και προσθέτοντας εκεί ώστε να βγει ο πολυπόθητος επιπλέον όροφος.
Αλλά ακόμη κι αν είναι ένα καλαίσθητο κτίσμα φτιαγμένο με φροντίδα και "'οχι σαν τα άλλα, τα εργολαβικά" με τον ιδιοκτήτη να στέκεται σαν κέρβερος πάνω από τα μαστόρια μην τυχόν και κάνουν καμμιά κακοτεχνία στη φάση της κατασκευής, το οικογενειακό τριώροφο δεν έχει πρόβλεψη για ανεξαρτησία των ενοίκων του. Η (θερμαινόμενη) κοινή σκάλα έχει τα κεντητά καδράκια της μαμάς, το κοινό οικογενειακό γραμματοκιβώτιο σε πρώτη προβολή, θυροτηλέφωνο δεν χρειάστηκε ποτέ γιατί "εμείς πάντα είμαστε εδώ, μια φωνή να βάλεις κάποιος θα βγει" και οι φακές που βράζουν στο ισόγειο μυρίζουν σε όλα τα δήθεν ανεξάρτητα διαμερίσματα κάνοντας το ενδεχόμενο της εκμετάλλευσης πχ με ενοικίαση να μοιάζει γελοίο.
Ποιος το αρνήθηκε;
Και ξαφνιικά ακούγεται και ηγνωστή παροιμία με το γάιδαρο που σου χαρίζουνε κι εσύ του κάνεις τον οδοντίατρο. Κάποιοι θα πουν ότι είναι αχαριστία και έπαρση να σου χαρίζουν σπίτι και να μη θέλεις τους γονείς σου- θείους σου - παππούδες σου για γείτονες. Κάποιοι θα σου πουν ότι είσαι χαζός, πάρτο που στο δίνουν και βλέπεις μετά, πόσο θα ζήσουν κι οι γονείς, θα βάλεις εσύ τα όρια ΣΟΥ στην περιουσία ΤΟΥΣ και οι γονείς σου είναι μορφωμένοι άνθρωποι, ποτέ δεν θα ανακατευόντουσαν, και αχ... όταν κάνεις παιδιά κι έχεις την ανάγκη του θα με θυμηθείς αλλά θα είναι αργά ...
Μπορεί και να είναι. Μπορεί να είναι αχαριστία, μπορεί να είναι καποτε αργά όταν θα το διαπιστώνεις. Όμως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Η οικογένεια ή η εργένικη ζωή που θα χτιστεί σε απόσταση ασφαλείας από την προηγούμεη γενιά θα αναλάβει μόνη της τα ρίσκα της ζωής, δεν θα έχει ποτέ να προσάψει τις αποτυχίες της σε κάποιον άλλον και κυρίως θα έχει τη χαρά και την περηφάνεια του ανεξάρτητου οικογενειακού περιβάλλοντος. "Το σπίτι μας είναι ο ναός μας" άκουσα κάποτε ένα ζευγάρι να λέει με υπερηφάνεια για το 60 τετραγωνικών διαμέρισμά του το οποίο όμως στα μάτια του είναι ένα γήπεδο στο οποίο παίζουν μπάλα οι ίδιοι.
Η "λύση ανάγκης"
Όταν η ανεργία στερεί από ένα νέο άνθρωπο ή ένα νέο ζευγάρι τη δυνατότητα να πληρώσει έστω και ένα μικρό ενοίκιο για να έχει την ανεξαρτησία του ξαφνικά προσφέρεται από τους γονείς δωρεάν το όνειρό κάθε Έλληνα: το σπίτι, φτιαγμένο με αγάπη και ιδρώτα από τους γονείς! Είναι μια λύση ανάγκης, είναι μια εύκολη και ανεπενάληπτη προσφορά αγάπης, είναι είναι ένα ουρανοκατέβατο δώρο χωρίς προηγούμενο που γλιτώνει τον πιεσμένο ανήλικα από το δυσβάσταχτο ενοίκιο, το άγχος της ανεργίας, την κατάθλιψη, την αυτοκτονία!
Όμως υπάρχει αντίλογος και είναι και σοβαρός: η λύση της ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας δεν είναι μια απάντηση ή μια λύση ανάγκης απέναντι στην ανεργία και την οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων. Είναι μια καλά μελετημένη κατάσταση που σχεδιάζεται από όταν πρωτομπήκαν τα θεμέλια της μικρής ελληνικής πολυκατοικίας. Να ξεμπαζώσουμε λίγο εδώ, να ψηλώσουμε λίγο εκεί, να νομιμοποιήσουμε με τον εκάστοτε νόμο και τσουπ! Ωραιότατο διαμέρισμα 105 τετραγωνικά με τα μπαλκόνια και τους κλεισμένους ημιϋπαίθριους για το παιδί μας!
Είναι με σάρκα και οστά το όνειρο κάθε πατέρα και κάθε μητέρας να μη στερηθεί το παιδί του. Εϊναι ένας λαβύρινθος αγάπης από τον οποίο τρεφόμαστε και τον τρέφουμε όλοι οι Έλληνες με τις τόσο δεμένες και πολυκυτταρικές μας οικογένειες.
Παντρεύτηκα έναν... και μετά παντρεύτηκα κι όλο του το σόι
Ποια είναι άραγε η ψυχολογία του ζευγαριού όταν ο πατέρας-πεθερός ή η μητέρα-πεθερά ακούει και βλέπει την κάθε φάση της ζωής του αντρόγυνου; Ακόμη κι αν ένας γονιός δεν παίρνει θέση στα διάφορα προβλήματα που εμφανίζονται έχει σίγουρα άποψη που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα την εκφράσει, έστω και με ένα ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού.
Όλοι αυτοί οι γονείς που με χαρά μετακόμισαν στο χαμηλοτάβανο αλλά δροσερό υπόγειο για να μείνουν τα βλαστάρια τους στον όροφο, που με δάνεια και στερήσεις ολοκλήρωσαν το τιτάνιο έργο της κατασκευής δύο και τριών ορόφων με μισθούς του δημοσίου, που και τώρα ακόμα θα έκοβαν και τη μπουκιά τους για να μη λείψει κάτι από τα εγγόνια τους σε τελική ανάλυση δεν είναι τόσο θύματα ούτε τόσο ανιδιοτελείς όσο μοιάζουν. Η ανταμοιβή τους είναι αντάξια των προσπαθειών τους: δεν θα φύγουν ποτέ από τη ζωή και την καθημερινότητα των παιδιών τους. Θα είναι το λιγότερο παρόντες και αναλογως της διακριτικότητάς τους θα έχουν μικρό ή μεγάλο λόγο στη ζωή τους.
Αν όχι ένας όροφος από πάνω.... τι;
Σε περίπτωση απόρριψης της γενναιόδωρης προσφοράς των γονιών από τα παντρεμένα πλέον τέκνα - και όσο νωρίτερα γίνει αυτό τόσο καλύτερα- οι απαντήσεις των ανιδιοτελών πικραμένων χορηγών ποικίλουν. Φταίει η νύφη μας η ξινή, φταίει ο γαμπρός μας ο στραβός, φταίει η αιώνια εφηβεία που δέρνει το παιδί μας.
Ποτέ ο γονιός δεν θα σκεφτεί ότι φταίει ο ίδιος και ούτε θα του περάσει από το μυαλό τι θα μπορούσε να κάνει με όλα αυτά τα χρήματα που επένδυσε σε υλικά, εργατικά, ένσημα και νομιμοποιήσεις ή πρόστιμα φτιάχνοντας το απαρνημένο σπίτι του παιδιού του. Θα μπορούσε πολύ πιο έυκολα να του αγοράσει- ναι, πωλούνται κιόλας έτοιμα σπίτια, δεν είναι όλα φτιάξτο μόνος σου- ένα μικρό διαμέρισμα ανεξάρτητο από κάθε οικογενειακό προηγούμενο. Τη μία χρονιά θα χρεωνόταν (τότε που βγαίνανε ακόμη τα δάνεια) και από την επόμενη νοικιάζοντας το ακίνητο θα είχε λαμβάνειν ώστε να πληρώνει τη δόση του δανείου. Με το καλό μεγαλώνοντας το παιδί το ακίνητο έχει ξεχρεωθεί πλήρως και παραδίδεται σε αυτόν για τον οποίο προοριζόταν. Θα γίνει πρώτα φυσικά μια μικρή ανακαίνιση αφού τόσο το ζητάει η ψυχή του γονιού να χτίσει με τα ίδια του τα χέρια μια φωλιά για το παιδί του.
Ποιος θα έλεγε όχι σε ένα ακίνητο προς εκμετάλλευση;
Αν το να βάζει κάποιος χρήματα σε ένα λογαριασμό για το παιδί του και να του το παραδώσει όταν ενηλικιωθεί μοιάζει δύσκολο έως ακατόρθωτο (το ζητάει ο οργανισμός μας το χρέος και τη δόση) είναι πολύ πιο εύκολο να αγοράσει έναν επαγγελματικό χώρο που ενδεχομένως και να δώσει πραγματικά φτερά στο ξεκίνημα του παιδιού στο μέλλον. Εύκολο να το αποκτήσεις, ακόμη ευκολότερο να το νοικιάσεις. Να αποδιώξεις του γονείς στη σοφίτα ή σε ένα μικρότερο διπλανό διαμέρισμα για να νοικιάσεις το πατρικό σου σε κάποιον άσχετο, δύσκολο έως ακατόρθωτο.
Αν ένας γονιός αγαπά τόσο το παιδί του τότε γιατί δεν του έχεις την εμπιστοσύνη να του παραδώσει τους κόπους του σε χρήμα ή σε περιουσιακό στοιχείο παρά μόνο αν έχει ο ίδιος την εποπτεία του πώς το χρησιμοποιεί;
"Ο κανακάρης μας είναι ικανός να το πουλήσει για να αγοράσει βίζα για την Αυστραλία".
Ενώ να τον κρατάς στο σιπλανό διαμέρισμα, άνεργο και αναξιπρεπή, έρμαιο της σύνταξής σου για όσο ακόμη δεν έχει γίενι ένα επίδομα των 400 ευρώ, είναι πολύ καλύτερο για όλους;
Το πολεοδομικό χάος
Με κάθε παράνομο όροφο οι στοιχειώδεις πολεοδομικές δυνατότητες κάθε γειτονιάς καταργούνται αυτόματα. Ένα κομμάτι γης υπολογίζεται να φιλοξενήσει συγκεκριμένο αριθμό ατόμων, παιδιών, οχημάτων, δημόσιων εξυπηρετήσεων όιπως είναι τα σχολεία αλλά και ελεύθερων χώρων. Ξαφνικά όμως το ελληνικό τριώροφο έβαλε κι άλλους "παίκτες" στο παιχνίδι. Σε κτιριακά κελύφη προορισμένα για μια οικογένεια και ένα μαγαζάκι στο ισόγειο ξαφνικά στεγάζονται τρεις και τέσσερις οικογένειες. Τα αυτοκίνητα πολλαπλασιάζονται και οι οδηγοί βρίζουν κάνοντας γύρες στα στενά μετά τη δουλειά μήπως βρουν καμμιά θέση στα κοντινά. Οι παιδικές χαρές ασφυκτιούν - "μα πού ξεφύτρωσαν τόσο παιδιά; Και μετά μιλάνε για πρόβλημα υπογεννητικότητας". Τα σχολεία της γειτονιάς έχουν πρόβλεψη για 120 παιδιά και ξαφνικά πρέπει να φιλοξενήσουν 400. Και να οι προσθήκες λυόμενων στην αυλή και να οι 30 μαθητές ανά τάξη και να ο περιορισμός της αυλής και των γηπέδων.
Φυσικά για όλα αυτά φταίνε οι άλλοι, ποτέ εμείς οι ίδιοι.
Όποιος το αντέχει, το αντέχει. Εγώ θα προτιμήσω να νοικιάσω ένα υπόγειο σε μια συνοικία που οι γείτονες θα έχουν εισόδημα πάνω κάτω σαν το δικό μου και δεν θα έχουν λόγο στη ζωή μου. Θα ξεκινήσω νέες σχέσεις, φιλίες και καυγάδες εκεί. Θα ορίσω το χώρο και το χρόνο μου χωρίς να λογοδοτώ στη θεία και την πεθερά γιατί δουλεύω πολλές ώρες ή γιατί χθες που μάλωσα με τον άντρα μου δεν το βούλωσα σαν γυναίκα που είμαι. Ή για το ότι δεν το θέλω ρτο καταραμμένο το κάδρο στο κλιμακοστάσιο, εκεί εγώ θέλω να βάλω μια ημίγυμνη ασπρόμαυρη φωτογραφία που κατέβασα απότο ίντερνετ και να την αλλάζω κάθε μήνα.
Ευχαριστώ λοιπόν κι όσο ακόμη στέκομαι στα δυο μου πόδια, δεν θα πάρω.
Και το πιο παράδοξο είναι ότι έτσι δεν θα διαφυλάξω μόνο το γάμο μου αλλά και τις σχέσεις μου με τους ίδιους τους γονείς που πρόσφεραν όλα αυτά... και έτσι είναι πολύ πιο πιθανόν και να στους σταθώ, και να τους έχω κομμάτι της ζωής μου, και να τους αγαπώ και να τους τιμώ μπροστά στα εγγόνια τους, και να τους γηροκομήσω... κι ας μην τα πήρα τελικά.
Το έχτισε με χίλιες δυο στερήσεις η γενιά των γονιών περιμένοντας η επόμενη γενιά να πάει να μείνει στον όροφο της νομιμοποιημένης σοφίτας ή του ξεμπαζωμένου υπογείου ή του διαμερίσματος που δόθηκε στους οικοπεδούχους μετά την αντιπαροχή. Αδιαφορώντας εσκεμμένα για το ενδεχόμενο το πολυαγαπημένο τους παιδί όταν μεγαλώσει να φτιάξει την οικογενειακή του έδρα σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, ή εστω της Ελλάδας, ή έστω της πόλης οι γονείς συμπέραναν ότι "όταν το παιδί μεγαλώσει θα μείνει από πάνω μας".
Αισθητική... δεν είναι φίλος
Το συγκεκριμένο οικογενειακό κτίσμα είναι άσχημο γιατί συνήθως είναι και παράνομο. Ξεφυτρώνει σαν μανιτάρι ανάμεσα στα υπόλοιπα ημινόμιμα σπιτάκια της περιοχής καθώς έχει παραβιάσει το νόμιμο ύψος ή τον ακάλυπτο κόβοντας από 'δω και προσθέτοντας εκεί ώστε να βγει ο πολυπόθητος επιπλέον όροφος.
Αλλά ακόμη κι αν είναι ένα καλαίσθητο κτίσμα φτιαγμένο με φροντίδα και "'οχι σαν τα άλλα, τα εργολαβικά" με τον ιδιοκτήτη να στέκεται σαν κέρβερος πάνω από τα μαστόρια μην τυχόν και κάνουν καμμιά κακοτεχνία στη φάση της κατασκευής, το οικογενειακό τριώροφο δεν έχει πρόβλεψη για ανεξαρτησία των ενοίκων του. Η (θερμαινόμενη) κοινή σκάλα έχει τα κεντητά καδράκια της μαμάς, το κοινό οικογενειακό γραμματοκιβώτιο σε πρώτη προβολή, θυροτηλέφωνο δεν χρειάστηκε ποτέ γιατί "εμείς πάντα είμαστε εδώ, μια φωνή να βάλεις κάποιος θα βγει" και οι φακές που βράζουν στο ισόγειο μυρίζουν σε όλα τα δήθεν ανεξάρτητα διαμερίσματα κάνοντας το ενδεχόμενο της εκμετάλλευσης πχ με ενοικίαση να μοιάζει γελοίο.
Ποιος το αρνήθηκε;
Και ξαφνιικά ακούγεται και ηγνωστή παροιμία με το γάιδαρο που σου χαρίζουνε κι εσύ του κάνεις τον οδοντίατρο. Κάποιοι θα πουν ότι είναι αχαριστία και έπαρση να σου χαρίζουν σπίτι και να μη θέλεις τους γονείς σου- θείους σου - παππούδες σου για γείτονες. Κάποιοι θα σου πουν ότι είσαι χαζός, πάρτο που στο δίνουν και βλέπεις μετά, πόσο θα ζήσουν κι οι γονείς, θα βάλεις εσύ τα όρια ΣΟΥ στην περιουσία ΤΟΥΣ και οι γονείς σου είναι μορφωμένοι άνθρωποι, ποτέ δεν θα ανακατευόντουσαν, και αχ... όταν κάνεις παιδιά κι έχεις την ανάγκη του θα με θυμηθείς αλλά θα είναι αργά ...
Μπορεί και να είναι. Μπορεί να είναι αχαριστία, μπορεί να είναι καποτε αργά όταν θα το διαπιστώνεις. Όμως κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Η οικογένεια ή η εργένικη ζωή που θα χτιστεί σε απόσταση ασφαλείας από την προηγούμεη γενιά θα αναλάβει μόνη της τα ρίσκα της ζωής, δεν θα έχει ποτέ να προσάψει τις αποτυχίες της σε κάποιον άλλον και κυρίως θα έχει τη χαρά και την περηφάνεια του ανεξάρτητου οικογενειακού περιβάλλοντος. "Το σπίτι μας είναι ο ναός μας" άκουσα κάποτε ένα ζευγάρι να λέει με υπερηφάνεια για το 60 τετραγωνικών διαμέρισμά του το οποίο όμως στα μάτια του είναι ένα γήπεδο στο οποίο παίζουν μπάλα οι ίδιοι.
Η "λύση ανάγκης"
Όταν η ανεργία στερεί από ένα νέο άνθρωπο ή ένα νέο ζευγάρι τη δυνατότητα να πληρώσει έστω και ένα μικρό ενοίκιο για να έχει την ανεξαρτησία του ξαφνικά προσφέρεται από τους γονείς δωρεάν το όνειρό κάθε Έλληνα: το σπίτι, φτιαγμένο με αγάπη και ιδρώτα από τους γονείς! Είναι μια λύση ανάγκης, είναι μια εύκολη και ανεπενάληπτη προσφορά αγάπης, είναι είναι ένα ουρανοκατέβατο δώρο χωρίς προηγούμενο που γλιτώνει τον πιεσμένο ανήλικα από το δυσβάσταχτο ενοίκιο, το άγχος της ανεργίας, την κατάθλιψη, την αυτοκτονία!
Όμως υπάρχει αντίλογος και είναι και σοβαρός: η λύση της ελληνικής οικογενειακής πολυκατοικίας δεν είναι μια απάντηση ή μια λύση ανάγκης απέναντι στην ανεργία και την οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων. Είναι μια καλά μελετημένη κατάσταση που σχεδιάζεται από όταν πρωτομπήκαν τα θεμέλια της μικρής ελληνικής πολυκατοικίας. Να ξεμπαζώσουμε λίγο εδώ, να ψηλώσουμε λίγο εκεί, να νομιμοποιήσουμε με τον εκάστοτε νόμο και τσουπ! Ωραιότατο διαμέρισμα 105 τετραγωνικά με τα μπαλκόνια και τους κλεισμένους ημιϋπαίθριους για το παιδί μας!
Είναι με σάρκα και οστά το όνειρο κάθε πατέρα και κάθε μητέρας να μη στερηθεί το παιδί του. Εϊναι ένας λαβύρινθος αγάπης από τον οποίο τρεφόμαστε και τον τρέφουμε όλοι οι Έλληνες με τις τόσο δεμένες και πολυκυτταρικές μας οικογένειες.
Παντρεύτηκα έναν... και μετά παντρεύτηκα κι όλο του το σόι
Ποια είναι άραγε η ψυχολογία του ζευγαριού όταν ο πατέρας-πεθερός ή η μητέρα-πεθερά ακούει και βλέπει την κάθε φάση της ζωής του αντρόγυνου; Ακόμη κι αν ένας γονιός δεν παίρνει θέση στα διάφορα προβλήματα που εμφανίζονται έχει σίγουρα άποψη που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα την εκφράσει, έστω και με ένα ελαφρύ κούνημα του κεφαλιού.
Όλοι αυτοί οι γονείς που με χαρά μετακόμισαν στο χαμηλοτάβανο αλλά δροσερό υπόγειο για να μείνουν τα βλαστάρια τους στον όροφο, που με δάνεια και στερήσεις ολοκλήρωσαν το τιτάνιο έργο της κατασκευής δύο και τριών ορόφων με μισθούς του δημοσίου, που και τώρα ακόμα θα έκοβαν και τη μπουκιά τους για να μη λείψει κάτι από τα εγγόνια τους σε τελική ανάλυση δεν είναι τόσο θύματα ούτε τόσο ανιδιοτελείς όσο μοιάζουν. Η ανταμοιβή τους είναι αντάξια των προσπαθειών τους: δεν θα φύγουν ποτέ από τη ζωή και την καθημερινότητα των παιδιών τους. Θα είναι το λιγότερο παρόντες και αναλογως της διακριτικότητάς τους θα έχουν μικρό ή μεγάλο λόγο στη ζωή τους.
Αν όχι ένας όροφος από πάνω.... τι;
Σε περίπτωση απόρριψης της γενναιόδωρης προσφοράς των γονιών από τα παντρεμένα πλέον τέκνα - και όσο νωρίτερα γίνει αυτό τόσο καλύτερα- οι απαντήσεις των ανιδιοτελών πικραμένων χορηγών ποικίλουν. Φταίει η νύφη μας η ξινή, φταίει ο γαμπρός μας ο στραβός, φταίει η αιώνια εφηβεία που δέρνει το παιδί μας.
Ποτέ ο γονιός δεν θα σκεφτεί ότι φταίει ο ίδιος και ούτε θα του περάσει από το μυαλό τι θα μπορούσε να κάνει με όλα αυτά τα χρήματα που επένδυσε σε υλικά, εργατικά, ένσημα και νομιμοποιήσεις ή πρόστιμα φτιάχνοντας το απαρνημένο σπίτι του παιδιού του. Θα μπορούσε πολύ πιο έυκολα να του αγοράσει- ναι, πωλούνται κιόλας έτοιμα σπίτια, δεν είναι όλα φτιάξτο μόνος σου- ένα μικρό διαμέρισμα ανεξάρτητο από κάθε οικογενειακό προηγούμενο. Τη μία χρονιά θα χρεωνόταν (τότε που βγαίνανε ακόμη τα δάνεια) και από την επόμενη νοικιάζοντας το ακίνητο θα είχε λαμβάνειν ώστε να πληρώνει τη δόση του δανείου. Με το καλό μεγαλώνοντας το παιδί το ακίνητο έχει ξεχρεωθεί πλήρως και παραδίδεται σε αυτόν για τον οποίο προοριζόταν. Θα γίνει πρώτα φυσικά μια μικρή ανακαίνιση αφού τόσο το ζητάει η ψυχή του γονιού να χτίσει με τα ίδια του τα χέρια μια φωλιά για το παιδί του.
Ποιος θα έλεγε όχι σε ένα ακίνητο προς εκμετάλλευση;
Αν το να βάζει κάποιος χρήματα σε ένα λογαριασμό για το παιδί του και να του το παραδώσει όταν ενηλικιωθεί μοιάζει δύσκολο έως ακατόρθωτο (το ζητάει ο οργανισμός μας το χρέος και τη δόση) είναι πολύ πιο εύκολο να αγοράσει έναν επαγγελματικό χώρο που ενδεχομένως και να δώσει πραγματικά φτερά στο ξεκίνημα του παιδιού στο μέλλον. Εύκολο να το αποκτήσεις, ακόμη ευκολότερο να το νοικιάσεις. Να αποδιώξεις του γονείς στη σοφίτα ή σε ένα μικρότερο διπλανό διαμέρισμα για να νοικιάσεις το πατρικό σου σε κάποιον άσχετο, δύσκολο έως ακατόρθωτο.
Αν ένας γονιός αγαπά τόσο το παιδί του τότε γιατί δεν του έχεις την εμπιστοσύνη να του παραδώσει τους κόπους του σε χρήμα ή σε περιουσιακό στοιχείο παρά μόνο αν έχει ο ίδιος την εποπτεία του πώς το χρησιμοποιεί;
"Ο κανακάρης μας είναι ικανός να το πουλήσει για να αγοράσει βίζα για την Αυστραλία".
Ενώ να τον κρατάς στο σιπλανό διαμέρισμα, άνεργο και αναξιπρεπή, έρμαιο της σύνταξής σου για όσο ακόμη δεν έχει γίενι ένα επίδομα των 400 ευρώ, είναι πολύ καλύτερο για όλους;
Το πολεοδομικό χάος
Με κάθε παράνομο όροφο οι στοιχειώδεις πολεοδομικές δυνατότητες κάθε γειτονιάς καταργούνται αυτόματα. Ένα κομμάτι γης υπολογίζεται να φιλοξενήσει συγκεκριμένο αριθμό ατόμων, παιδιών, οχημάτων, δημόσιων εξυπηρετήσεων όιπως είναι τα σχολεία αλλά και ελεύθερων χώρων. Ξαφνικά όμως το ελληνικό τριώροφο έβαλε κι άλλους "παίκτες" στο παιχνίδι. Σε κτιριακά κελύφη προορισμένα για μια οικογένεια και ένα μαγαζάκι στο ισόγειο ξαφνικά στεγάζονται τρεις και τέσσερις οικογένειες. Τα αυτοκίνητα πολλαπλασιάζονται και οι οδηγοί βρίζουν κάνοντας γύρες στα στενά μετά τη δουλειά μήπως βρουν καμμιά θέση στα κοντινά. Οι παιδικές χαρές ασφυκτιούν - "μα πού ξεφύτρωσαν τόσο παιδιά; Και μετά μιλάνε για πρόβλημα υπογεννητικότητας". Τα σχολεία της γειτονιάς έχουν πρόβλεψη για 120 παιδιά και ξαφνικά πρέπει να φιλοξενήσουν 400. Και να οι προσθήκες λυόμενων στην αυλή και να οι 30 μαθητές ανά τάξη και να ο περιορισμός της αυλής και των γηπέδων.
Φυσικά για όλα αυτά φταίνε οι άλλοι, ποτέ εμείς οι ίδιοι.
Όποιος το αντέχει, το αντέχει. Εγώ θα προτιμήσω να νοικιάσω ένα υπόγειο σε μια συνοικία που οι γείτονες θα έχουν εισόδημα πάνω κάτω σαν το δικό μου και δεν θα έχουν λόγο στη ζωή μου. Θα ξεκινήσω νέες σχέσεις, φιλίες και καυγάδες εκεί. Θα ορίσω το χώρο και το χρόνο μου χωρίς να λογοδοτώ στη θεία και την πεθερά γιατί δουλεύω πολλές ώρες ή γιατί χθες που μάλωσα με τον άντρα μου δεν το βούλωσα σαν γυναίκα που είμαι. Ή για το ότι δεν το θέλω ρτο καταραμμένο το κάδρο στο κλιμακοστάσιο, εκεί εγώ θέλω να βάλω μια ημίγυμνη ασπρόμαυρη φωτογραφία που κατέβασα απότο ίντερνετ και να την αλλάζω κάθε μήνα.
Ευχαριστώ λοιπόν κι όσο ακόμη στέκομαι στα δυο μου πόδια, δεν θα πάρω.
Και το πιο παράδοξο είναι ότι έτσι δεν θα διαφυλάξω μόνο το γάμο μου αλλά και τις σχέσεις μου με τους ίδιους τους γονείς που πρόσφεραν όλα αυτά... και έτσι είναι πολύ πιο πιθανόν και να στους σταθώ, και να τους έχω κομμάτι της ζωής μου, και να τους αγαπώ και να τους τιμώ μπροστά στα εγγόνια τους, και να τους γηροκομήσω... κι ας μην τα πήρα τελικά.
